«Τρέχω» με τον Δημητράκη!
O Γιώργος Δρακόπουλος, τα τελευταία χρόνια “τρέχει με το Δημητράκη” , τον τετραπληγικό γιό του, μεταφέροντας σε όλους μας ενα μήνυμα αγάπης ,δύναμης και ελπίδας.
Ήταν 22 Απριλίου του 1998 όταν ο Δημητράκης αντίκρισε για πρώτη φορά τον κόσμο. Έναν κόσμο που μελλοντικά έμελλε να του φερθεί λίγο «σκληρά», καθώς έπρεπε καθημερινά να δίνει έναν δύσκολο αγώνα για την επιβίωσή του. Ο αγώνας αυτός ξεκίνησε μόλις ο Δημητράκης διαγνώστηκε με τη σοβαρή νόσο Dy Barsy ,η οποία επιφέρει τετραπληγία, παραπληγία, τύφλωση, νοητική στέρηση και πρόωρη γήρανση. Ένα παιδί με πλήρη αναπηρία εφ’ όρου ζωής. Ένα παιδί που δεν βλέπει, δεν κινείται και δεν μιλάει. Ένα παιδί όμως με δικαιώματα στη ζωή, όπως όλοι μας!
Για τον κόσμο ίσως είναι απλά ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, ένα παιδί με αναπηρίες. Για εμένα , όμως , είναι το παιδί μου. Το παιδί μου που έχει δικαίωμα στη ζωή, στην ευτυχία, στη βόλτα και γενικά σε όλα εκείνα που τον ευχαριστούν και τον διασκεδάζουν.
Τρέχω με το Δημητράκη … Πως πήρατε την απόφαση? Η αντίδραση του παιδιού?
Ξεκίνησα το τρέξιμο εξαιτίας ενός φίλου μου που έλαβε μέρος στον μαραθώνιο της Αθήνας χωρίς σχεδόν καθόλου προπόνηση. Εγώ ήμουν παλιός αθλητής ποδηλασίας αντοχής και σκέφτηκα ότι αν μπορεί αυτός μπορώ κι εγώ. Και έτσι ξεκίνησα το τρέξιμο. Με σκοπό να λάβω μέρος στον αγώνα αυτό. Μετά από λίγο καιρό γνώρισα και τον Βασίλη που έτρεχε κι αυτός με την κόρη του την Μαριλλένα σε αμαξίδιο σε αγώνες δρόμου. Τότε η κοπέλα μου η Μαρία με προέτρεψε να κάνω κι εγώ το ίδιο δοκιμαστικά. Από πολύ νωρίς κατάλαβα πως οι βόλτες με το αναπηρικό αμαξίδιο τον αναζωογονούν και τον ηρεμούν. Η κίνηση πάνω στους τροχούς, οι διάφοροι ήχοι που ακούγονται και οι ακτίνες του ηλίου που ζεσταίνουν το σώμα του προσφέρουν στο Δημητράκη αισθήματα αγαλλίασης.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε το «ταξίδι» μας! Το «ταξίδι» που γεμίζει με χαρά και ενθουσιασμό τον Δημητράκη μου. Μετά από μεγάλη προσωπική επίμονη και μεθοδική προσπάθεια κατάφερα να κατασκευάσω με έναν φίλο μου ένα ειδικό αγωνιστικό αναπηρικό αμαξίδιο, προσαρμοσμένο πλήρως στις ανάγκες του Δημητράκη. Με αυτό μπορεί πλέον να με ακολουθεί και να συμμετέχει μαζί μου σε διάφορους αγώνες δρόμου. Και τώρα τελευταία φτιάξαμε και κοτσαδούρα να τραβώ το καροτσάκι του με το ποδήλατο. Οπότε θα λαμβάνουμε μέρος και σε αγώνες διαθλου.
Σε ποιούς αγώνες δρόμους συμμετέχετε; Οι αντιδράσεις των συναθλητών σας;
Η κοινή μας αυτή πορεία ξεκίνησε το 2017 και μέχρι στιγμής έχουμε λάβει μέρος σε 18 αγώνες, ένας εκ των οποίων είναι ο κλασικός μαραθώνιος της Αθήνας.
Οι συναθλητές!!! Τι να πω!!! Στην αρχή μένουν έκπληκτοι και φωνάζοντας η χειροκροτώντας μας δίνουν δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουμε, Μερικοί προσφέρονται και να βοηθήσουν μάλιστα σε κάποια ανηφόρα!!
Τι δίνει προσωπικά σε έσας ώθηση και δύναμη για να ανταπεξέλθετε ως αθλητής σε ενα αγώνα τρεξίματος;
Όπως κάθε γονιός έτσι κι εγώ επιθυμώ για το παιδί μου ότι μπορεί να του χαρίσει ευτυχία. Το χαμόγελο λοιπόν του Δημητράκη κατά τη διάρκεια των αγώνων αλλά και μετά από κάθε τερματισμό αποτελεί για μένα το μεγαλύτερο έπαθλο ως πατέρας, που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα βραβείο και κανένα μετάλλιο. Είναι ευλογία να βλέπεις το παιδί σου να χαμογελά και να είναι ευτυχισμένο. Και το χαμόγελο αυτό αποτελεί για μένα το ύψιστο κίνητρο για να συνεχίσω, προσδοκώντας το καλύτερο γι’ αυτόν. Οι βόλτες μας με το αναπηρικό του αμαξίδιο καθώς και οι αγώνες που συμμετέχουμε τον χαλαρώνουν, τον ικανοποιούν και γαληνεύουν τη ψυχή και το πρόσωπο του. Και οφείλω να προσφέρω στο παιδί μου όλα όσα έχει ανάγκη και του χαρίζουν αυτή την πολυπόθητη ψυχική ηρεμία!
Γι’ αυτό λοιπόν και εγώ «Τρέχω» με τον Δημητράκη. «Τρέχω»…για τον Δημητράκη…!
Θα μας πείτε για τον καθημερινό σας “αγώνα” μεγαλώνοντας ενα παιδί με τετραπληγία; Υπάρχει υποστήριξη κρατικών δομών;
Δεν θα τον έλεγα αγώνα, θα τον έλεγα καθημερινότητα.Η φροντίδα του Δημητράκη είναι η καθημερινότητα μας. Βεβαία περισσότερες ώρες είναι με την μητέρα του γιατί εγώ δουλεύω. Για να μην σας κουράζω απλά είναι σαν να φροντίζω ένα μωρό ενός χρόνου με μεγαλύτερο βάρος και σωματότυπο παιδιού 12 χρονών.
Για εμάς είναι συνήθεια, για κάποιον που δεν έχει βιώσει ένα παιδί με τετραπληγία φαίνεται Γολγοθάς. Όσο για την υποστήριξη των κρατικών δομών είναι ελλείπεις. Ότι επεμβατικότητα έχει γίνει στον Δημητράκη είναι στον ιδιωτικό φορέα. Αυτή όμως είναι μια μεγάλη κουβέντα από μόνη της και καλό είναι να μην την ανοίξουμε.
Ένα μήνυμά σας σε όσους διαβάζουν τη συνέντευξή σας.
Κανένας «Γολγοθάς» δεν είναι αδιάβατος όταν η ψυχή το θέλει!
Ολοι είμαστε «διαφορετικοί» , μα όλοι ίσοι!
