Ο 35χρονος γιατρός, αφού χαιρέτησε την οικογένειά του, ξεκίνησε με τα πόδια από το Νέο Ηράκλειο με προορισμό το νοσοκομείο, με την ελπίδα να μεταφερθεί με τον ηλεκτρικό. Όταν έφτασε εκεί όμως, συνειδητοποίησε πως ήταν εκτός λειτουργίας και έτσι περπάτησε για περίπου πέντε ώρες. Είναι ειδικευόμενος παθολόγος και έπρεπε να πάει στην εφημερία του στον «Ερυθρό Σταυρό».
«Βγήκαμε με τη μητέρα μου στο μπαλκόνι για να τον χαιρετήσουμε και όταν είδα το τοπίο πριν εμφανιστεί στο πλάνο ο αδερφός μου, λέω “πού πάει, Χριστέ μου”», λέει ο αδερφός του γιατρού.
«Αυτό που έκανε ο αδελφός μου δεν ήταν ηρωισμός για εκείνον, ήταν αυτονόητο».
Δεν θέλουμε γιατρούς απλά τεχνοκράτες, ξύλινους, υπερόπτες. Χορτάσαμε από τέτοιους και είδαμε τα “καλά” τους.
Θέλουμε γιατρούς με παιδεία, ευρύτερη μόρφωση και ψυχή.
Γιατρούς που θα προσεγγίζουν τον ασθενή με σεβασμό.
Στις πρώτες ιατρικές σχολές διδάσκονταν και τέχνες. Κι όμως, ναι. Τέχνες, λογοτεχνία, ιστορία και πολιτισμό.
Παλιά μέσα στα σανατόρια, οι γιατροί διάβαζαν ποιήματα στους ασθενείς τους κι αυτό γιατί ήξεραν πως ο γιατρός είναι αποτελεσματικότερος, αν είναι ανθρώπινος.
Σκεφτείτε πως ο γιατρός είναι αυτός που θα ανακοινώσει στον ασθενή την διάγνωση μια σοβαρής ασθένειας, αλλά και τον θάνατο στους συγγενείς.
Έχω πάει σε γιατρούς, αυτούς που διαφημίζονται ως οι “καλύτεροι” και έχω φύγει κλαίγοντας από ντροπή.
Να μιλάς σε γιατρό, που έχεις πάει για να βρεις ανακούφιση και αυτός να μην έχει σηκώσει μια φορά τα μάτια για να σε κοιτάξει.
Δεν γίνεται αλλιώς, όχι γιατρός, ούτε δάσκαλος, ούτε μάστορας, ούτε σερβιτόρος.
Πρώτα άνθρωπος και μετά όλα τα άλλα. Μας έχει λείψει τόσο πολύ που αποτελεί είδηση.
Να φροντίσουμε να γίνει ο κανόνας.”
(Via: Anna Bitsani)
