Το Πάσχα στην πρώτη καραντίνα, τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Ήταν μια πρωτόγνωρη κατάσταση, που τη δεχτήκαμε με στωικότητα.
Κάτι η άνοιξη, το καλοκαίρι μπροστά, αποτελούσαν μια κάποια παρηγοριά.
Τώρα είναι αλλιώς, ο κόσμος δεν βρίσκεται εδώ και καιρό. Οι παρέες έχουν χαθεί. Οι μετακινήσεις έχουν απαγορευτεί δια ροπάλου αλλά το σημαντικότερο είναι ο ορίζοντας… μέχρι πότε;
“Θέλω να βγω να πάω δω τους φίλους μου, θέλω να τους αγκαλιάσω.
Θέλω να πάω να χορέψω. Θέλω να φάω θέλω να πιώ, θέλω θέλω θέλω.”
Μας έχουν λείψει μικρά καθημερινά “μικρά ασήμαντα” πράγματα, που τελικά είναι καταλαβαίνουμε ότι είναι “μεγάλα και σημαντικά”. Μεταξύ μας, …κάποιοι το ξέραμε!!!
Τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι διαφορετικά.
Θα είναι σίγουρα διαφορετικά γιατί μπορεί να καταφέρουμε να μαζευτούμε εννέα άτομα, να μαγειρέψουμε για είκοσι, να φάμε για σαράντα, να πιούμε για πενήντα και να γελάσουμε για εκατό.
Σίγουρα θα μας λείψουν κάποιοι μακρινοί μας αγαπημένοι αλλά…
Έτσι είμαστε εμείς οι Άνθρωποι, Αγαπάμε τα πάντα και μας λείπουν!!!
Μιχάλης Βαρνάς
αρθρογράφος του Humans of Kalamata
