“Ποτέ δεν τόλμησα να μιλήσω σε κανέναν, γιατί αν το έκανα, θα με χτυπούσε.”
Η ζωή του κοριτσιού που άλλαξε τον ρου της ιστορίας για τα δικαιώματα των παιδιών και την προστασία τους από την κακοποίηση.
Η Mary Ellen Wilson γεννήθηκε στις ΗΠΑ στην εποχή Αμερικάνικου εμφυλίου πολέμου το 1864 και την ίδια χρονιά είχε χάσει τον πατέρα της στον πόλεμο (στην φωτογραφία είναι 10 χρονών). Η μητέρα της πλέον δεν ήταν σε θέση να την μεγαλώσει μόνη της λόγω του πολέμου και της ανέχειας και έτσι αναγκάστηκε να την αφήσει σε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα της Νέας Υόρκης το οποίο στην συνέχεια την έδωσε για υιοθεσία σε μια νέα οικογένεια έχοντας πλέον ως θετή μαμά την Mary Connolly η οποία όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια την βασάνιζε.
Με το καιρό οι γείτονες τους είχαν παρατηρήσει την κακομεταχείριση του μικρού κοριτσιού και μια δραστήρια γειτόνισσα τους, που δεν αδιαφόρησε, η Etta Angell Wheeler προέβει σε επίσημη καταγγελία στις αρχές, όμως σχετικός νόμος προστασίας των παιδιών για την κακοποίηση από τις οικογένειες τους δεν υπήρχε τότε και οι αστυνομικές αρχές δεν μπορούσαν να δράσουν!!!
Είχε αναφερθεί χαρακτηριστικά ότι τα ζώα είχαν περισσότερα δικαιώματα από ό,τι τα παιδιά εκείνες τις μέρες!
Τελικώς στην συνέχεια με την βοήθεια, στην κυριολεξία, ενός φιλοζωικού σωματείου για τα δικαιώματα και την προστασία των ζώων του Henry Bergh και την κατακραυγή του κόσμου οι αστυνομικές και οι δικαστικές αρχές ενεργοποιήθηκαν και επιλήφθηκαν της υπόθεσης.
Οι θετοί της γονείς καταδικάστηκαν σε ένα χρόνο φυλάκιση και το κοριτσάκι υιοθετήθηκε από άλλη οικογένεια όπου και μεγάλωσε ευτυχισμένα και παντρεύτηκε το 1888 όπου και γέννησε δύο παιδιά και υιοθέτησε άλλο ένα παιδάκι. Η Mary Ellen Wilson πέθανε πλήρης ημερών, σε ηλικία 92 ετών, το 1956.
Η υπόθεσης της έκανε τον κόσμο πιο δίκαιο και πιο καλό αφού η πολιτεία αναγκάστηκε και νομοθέτησε για πρώτη φορά στην ιστορία της, σχετικούς νόμους για τα δικαιώματα και την προστασία των παιδιών από την ενδοοικογενειακή βία.
Στη δίκη της Mary Ellen Wilson η κατέθεσε τα εξής:
«Ο πατέρας και η μητέρα μου είναι και οι δύο νεκροί. Δεν ξέρω πόσο χρονών είμαι. Δεν θυμάμαι μια εποχή που δεν ζούσα με τους Connollys. Η Μάμα μου ( δηλαδή η θετή της μαμά Mary Connolly) είχε τη συνήθεια να με χτυπάει σχεδόν κάθε μέρα. Συνήθιζε να με μαστιγώνει καθημερινά με ένα αιχμηρό μαστίγιο. Το μαστίγιο άφηνε πάντα ένα μαύρο και μπλε σημάδι στο σώμα μου και εγώ έκλαιγα. Έχω τώρα τα μαύρα και μπλε σημάδια στο σώμα μου και επίσης μια περικοπή στην αριστερή πλευρά του μετώπου μου, έγινε από ένα ψαλίδι. Με χτύπησε με το ψαλίδι και με έκοψε. Δεν θυμάμαι ποτέ να ένιωσα το φιλί της μαμάς. Ποτέ δεν με πήραν στην αγκαλιά τους και ποτέ δεν με χάιδεψαν. Ποτέ δεν τόλμησα να μιλήσω σε κανέναν, γιατί αν το έκανα, θα με χτυπούσε. Δεν ξέρω γιατί με χτύπαγε η Μαμά μου, δεν μου είπε ποτέ τίποτα όταν με χτύπησε. Δεν θέλω να επιστρέψω για να ζήσω πάλι με τη Μαμά, γιατί με χτυπά. Δεν έχω καμία καλή ανάμνηση από τη ζωή μου. “
via Σιδηρόπουλος Στέφανος – Ψυχολόγος
