Ο Μάριος, γεννήθηκε με πρόβλημα στην όρασή του, σχεδόν τυφλός. Η αγάπη του όμως για τη ζωή και τη μουσική του δίνει δύναμη καθημερινά για να συνεχίσει και να διαπρέψει. Είναι άξιος θαυμασμού και τον συγχαίρουμε γι αυτό!
Mάριε, είσαι ένα νέο παιδί, γεμάτο ζωντάνια και ταλέντο! Ζεις όμως με ένα τρόπο διαφορετικό από τους υπόλοιπους, λόγω του προβλήματος στην όρασή σου. Θες να μας μιλήσεις γι αυτό;
Από 6 μηνών έως 9 χρονών, το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου το πέρασα νοσοκομείο «Παίδων Αγία Σοφία». Η πρώτη μου ανάμνηση από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είναι μέσα στο χειρουργείο λίγο πριν την νάρκωση. Σαν παιδί που ήμουνα δεν ήξερα και δεν μπορούσα να το διαχειριστώ όλο αυτό. Από την μια έβλεπα τα παιδιά στο σχολείο που η ζωή τους κυλούσε σχετικά νορμάλ και από την άλλη, παιδιά σαν εμένα που βασανίζονταν στην κυριολεξία χωρίς λόγο, αφού μόνο ένα έγγραφο από το Νοσοκομείο το οποίο να εξηγεί ότι δεν αντιμετωπίζεται το πρόβλημά μου στην Ελλάδα, έφτανε. Εγώ αυτό το χαρτί το πήρα στα 9 μου, όπου και πήγα στο Λονδίνο. Έκτοτε ηρέμησα με τα χειρουργεία και το μόνο που κατάφεραν εκεί, ήταν να σταθεροποιηθεί λίγο η κατάστασή μου και από το τίποτα να ξανακερδίσω περίπου το 10% της όρασής μου. Λόγω του προβλήματός μου, η ζωή μου ήταν μοιρασμένη στο σχολείο και στο νοσοκομείο.
Σίγουρα θα ήταν δύσκολα για σένα. Ήρθε όμως η μουσική και άλλαξε τη ζωή σου… από ποια ηλικία ασχολείσαι;
Με την μουσική ασχολούμαι από τα 10. Τελείωσα το Μουσικό Σχολείο Καλαμάτας. Στα 15 μου ξεκίνησα να δουλεύω σε μικρά μαγαζιά. Μετά στα 18 φτιάξαμε μαζί με τον φίλο μου τον Δημήτρη Αθανασακόπουλο, το πρώτο μας σχημα τις «Διπλοπενιές» όπου στην συνέχεια προστέθηκε και ο Έλις. Πρόσφατα φτιάξαμε το δεύτερο σχήμα τον «Ήχο του Νότου» το οποίο αποτελείτε από τους Πέτρο Κατσούλη, Κώστα Βέλμαχο, Δημήτρη Αθανασακόπουλο, Αναστάση Πυλιώτη και Μαρια Αλεβίζου. Στα 20 μου ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας με έναν εξαιρετικό δάσκαλο – οργανοποιό και πολύ καλό άνθρωπο, τον Χρήστο Βαρέλο. Τώρα συνεχίζω τις σπουδές μου στο τμήμα Μουσικων Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
– Eκτός από έγχορδα, παίζεις και πλήκτρα και τραγουδάς. Τι προτιμάς απ όλα αυτά περισσότερο; Τι σε εκφράζει;
Πλέον έχω αφήσει τα υπόλοιπα λίγο στην άκρη, γιατί με έχει κερδίσει η κιθάρα και η ηχοληψία. Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς, πόσους μήνες μου πήρε ώστε να μάθω να χειρίζομαι τα προγράμματα επεξεργασίας, διότι τα επαγγελματικά προγράμματα επεξεργασίας δεν είναι προσβάσιμα σε ένα άτομο που δεν βλέπει και αυτό πιστεύω ότι είναι μεγάλο λάθος, γιατί ο ήχος δεν είναι μόνο γνώση. Όσα και να ξέρεις για να τον φτιάξεις, πρέπει να ακούς καλά.
– Θεωρείς πως η πόλη της Καλαμάτας είναι προσβάσιμη σε ανθρώπους σαν εσένα; Ποιο είναι το μήνυμά σου στους κατοίκους της Καλαμάτας;
Εγώ για τις μετακινήσεις μου έχω επιλέξει έναν άλλο τρόπο προσέγγισης. Άμα το σκεφτείς λίγο, καμία πόλη δεν είναι παντού προσβάσιμη για ενα άτομο με ειδικές ανάγκες. Όμως αυτό δεν πρέπει να τρομάζει τα άτομα αυτά, γιατί η ζωή ξεκινά από την μέρα που σταματάς να φοβάσαι. Και δεν το λέω μόνο για της μετακινήσεις… Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να κυνηγάς τα όνειρά σου! Πιστεύω ότι τα πάντα μπορούν να γίνουν αρκεί να το θέλεις πολύ! Εγώ όταν βγήκα από το σπίτι μονός και περιπλανήθηκα στην πόλη δεν ήξερα πως να το κάνω. Ήξερα μόνο ότι θα το κάνω! Και μετά είχα την τύχη να πάω και σε άλλες πόλεις… Έκανα μεγάλα και δύσκολα ταξίδια στην Ελλάδα, μονός μου. Το συμπέρασμα μου είναι ότι πρέπει να έχεις ακλόνητη πιστή σε αυτό που θες να κάνεις και θα τα καταφέρεις. Και όσον αφορά τις μετακινήσεις για κάποιον που δεν βλέπει το μυστικό είναι η ακαριαία αντίληψη.
