Ένα νέο κορίτσι… Ένα φρέσκο πρόσωπο με καθαρή ματιά και λαμπερό χαμόγελο, η Κωνσταντίνα Παρασκευή Δουβόγιαννη μας συστήνεται και μας μιλάει για τις δύο όψεις της ζωής όπως τις αντιλαμβάνεται η ίδια και όπως τις περιγράφει στο βιβλίο της .
“Γεννήθηκα στην Καλαμάτα, όπου και μεγάλωσα. Σπούδασα στη σχολή πολιτικών μηχανικών στο Ε.Μ.Π. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου, επέστρεψα στη γενέτειρά μου, όπου διαμένω και δραστηριοποιούμαι έως σήμερα. Η συγγραφή μπήκε στη ζωή μου σε μία δύσκολη περίοδο, όπου αποδείχθηκε ότι ήταν η μόνη διέξοδος. Από τότε έγινε τρόπος και ανάγκη ζωής.
Το βιβλίο με τίτλο “Η Ζωή Έχει Δύο Όψεις ”, από τις εκδόσεις Πηγή το έγραψα το 2016. Είχε τελείωσε η σύμβασή μου στο Υπουργείο Πολιτισμού και από εργασία πλήρους απασχόληση που είχα, βρέθηκα να μην έχω τι να κάνω. Δεν ήταν τόσο η ενασχόλησή μου ως μηχανικός, όσο το ότι είχα έναν σκοπό. Τον νέο σκοπό τον βρήκα όταν άρχισα και έγραφα τους προβληματισμούς μου, σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα εκείνη την περίοδο. Είχα επιλέξει να παραμείνω στον τόπο μου και να αγωνιστώ για το μέλλον μου, αλλά ήταν και παραμένει ακόμα, πολύ δύσκολο.
Το βιβλίο αναφέρεται στον τρόπο, με τον οποίο επιλέγει ο κάθε άνθρωπος να ζει, ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου. Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν δύο όψεις για τη Ζωή.
Η πρώτη όψη είναι η ναρκισσιστική που έχει ως κύριο στοιχείο της τον εγωισμό και δεν σου επιτρέπει να ζήσεις πέρα από τα στενά όρια της λογικής. Η δεύτερη όψη είναι η αληθινή, με κύριο γνώμονα την αγάπη, η οποία σε απελευθερώνει από κάθε στενό όριο του μυαλού και σε ταξιδεύει πέρα από τα όρια της φαντασίας…
Το εξώφυλλο είναι ένας πίνακας του Καραβάτζιο, ο Νάρκισσος(1597–1599). Την ιστορία του όλοι λίγο πολύ την ξέρουμε, του ωραίου αγοριού που κάθε μέρα θαύμαζε την ομορφιά του σε μια λίμνη. Τόσο πολύ είχε γοητευτεί από τον ίδιο τον εαυτό του, που κάποια μέρα έπεσε μέσα στη λίμνη και πνίγηκε. Στη θέση όπου έπεσε, φύτρωσε ένα λουλούδι που το ονόμασαν Νάρκισσο. Όμως, θα ήθελα να την συσχετίσω με τον πρόλογο του αλχημιστή. Στο τέλος του διαλόγου των Νυμφών του Δάσους με τη λίμνη, η οποία έκλαιγε συνέχεια για την απώλεια του Νάρκισσου, λέει:
- Κλαίω για τον Νάρκισσο, αλλά δεν είχα καταλάβει ότι ήταν όμορφος. Κλαίω για το Νάρκισσο γιατί, κάθε φορά που έσκυβε στις όχθες μου, εγώ μπορούσα να βλέπω στα βάθη των ματιών του την αντανάκλαση της ίδιας μου της ομορφιάς.
Μία από τις γνωστές εκφράσεις του Φ. Ντοστογέφσκι (Ηλίθιος) είναι ότι «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». Και δεν αναφέρεται στην ομορφιά του Νάρκισσου, ο οποίος πέρα από τον εαυτό του, δεν μπορεί να αγαπήσει κανέναν άλλον, αλλά για την ομορφιά της λίμνης. Η λίμνη αντανακλούσε την ομορφιά της σε αυτόν που έσκυβε και την κοίταζε.
Ο καθένας μας μπορεί ερμηνεύει αυτή την ιστορία όπως θέλει, ανάλογα με το ποιος είναι. Η δική μου ερμηνεία είναι ότι, το τι είμαστε πραγματικά, αντανακλάται στα μάτια του ανθρώπου που έχουμε απέναντι μας. Κάποιες φορές, καλό είναι να κοιτάμε τον άλλον, όπως ένα παιδί και να τον βλέπουμε με αθωότητα…”
