Ο εκφοβισμός ή η παρενόχληση στην εργασία, είναι μια επιθετική μορφή συμπεριφοράς που εξακολουθεί να αποσιωπάται σε πολλά περιβάλλοντα. Ωστόσο, ο αντίκτυπος αυτών των καταστάσεων είναι τεράστιος και ακόμα και μακροχρόνιος, προκαλώντας χρόνια Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες στο θύμα.
Οι συνέπειες της παρενόχλησης στον εργασιακό χώρο επιφέρουν ένα υψηλό ψυχολογικό κόστος. Δεν προκαλεί έκπληξη ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) και οι οργανισμοί εργασιακής υγείας θεωρούν ως ένα από τα σύγχρονα εργασιακά προβλήματα, αυτό που αποκαλούμε ως εκφοβισμό.
Επιπλέον, αντιμετωπίζουμε ένα συνεχώς αυξανόμενο φαινόμενο. Υπάρχουν ολοένα και περισσότεροι διαμαρτυρόμενοι, αλλά παρ’ όλα αυτά, οι διαδικασίες για δράση και πρόληψη είναι ανεπαρκείς.
Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναφέρουν ότι βιώνουν εκφοβισμό, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις επισημαίνουν ότι πολλοί εργαζόμενοι θεωρούν πολύ ριψοκίνδυνο να τον αποκαλύψουν. Σα να μη φτάνει αυτό, η δυσκολία αποδείξεως της παρενόχλησης, η γραφειοκρατία και η καθυστέρηση στα δικαστήρια λειτουργεί αποτρεπτικά για πολλούς ανθρώπους, με αποτέλεσμα να αποφεύγουν την εμπλοκή σε όλη αυτή τη διαδικασία. Επομένως, πρέπει να υπομένουν τις επακόλουθες συνέπειες.
Επίσης, όπως επισημαίνει η ένωση για τη διακοπή του εκφοβισμού Stop Bullying Coalition, η κατάσταση είναι πολύ πιο πολύπλοκη για τους αξιωματούχους, τους γιατρούς, τις νοσοκόμες, τους δασκάλους, τους αστυνομικούς και τους δημοσίους υπαλλήλους σε σχέση με τους υπόλοιπους επαγγελματίες. Πολλοί άνδρες και γυναίκες μένουν σιωπηλοί λόγω του φόβου απώλειας της δουλειάς τους. Αυτό δημιουργεί μία κατάσταση όπου η παρενόχληση είναι διαρκής και έντονη και η οποία μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε απόπειρα αυτοκτονίας.
Ο ψυχολόγος Heinz Leymann, ανέπτυξε το πρώτο ειδικό λεξιλόγιο για την παρενόχληση το 1980. Μαζί με άλλους ειδικούς, επισήμανε το ίδιο δυσάρεστο γεγονός:
Δυστυχώς, πολλές αυτοκτονίες που διαπράττονται καθημερινά παγκοσμίως συσχετίζονται με την εργασιακή παρενόχληση.
Ο συνεχής εκφοβισμός στο εργασιακό περιβάλλον, δεν είναι απλά μια στρεσογόνος κατάσταση. Πρόκειται για μια μορφή βίας και επιθετικότητας, που οφείλουμε να επισημάνουμε και να αντιμετωπίσουμε.
Οι συνέπειες της παρενόχλησης στη δουλειά: το ανεξίτηλο σημάδι του μετατραυματικού στρες
Οι επιπτώσεις του εκφοβισμού, έχουν μελετηθεί από τους χώρους της ψυχολογίας, της ιατρικής και των οικονομικών επιστημών. Ωστόσο, είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε ότι το άτομο που έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της δουλειάς του στη μελέτη αυτού του φαινομένου, είναι ο Konrad Lorenz, ένας διάσημος ηθολόγος. Ο Lorenz όρισε τον εκφοβισμό ως μία βίαιη συμπεριφορά που ασκείται από ποικίλα είδη στη φύση.
Επίσης, αναφέρθηκε στα ζώα που συνασπίζονται μεταξύ τους με στόχο των εκφοβισμό άλλων ζώων. Αυτά τείνουν να επιτίθενται στα πιο αδύναμα μέλη του είδους τους ή στο πιο δυνατό μέλος με στόχο να το καθαιρέσουν από την κυρίαρχη θέση που κατέχει μέσα στην ομάδα. Ο Heinz Leymann, όρισε αυτή τη συμπεριφορά ως ένα είδος ψυχικού τρόμου. Είναι κάτι που προκύπτει, όταν ένα μέλος ή μία ομάδα μελών ασκούν επιθετική και ακόμα και βίαιη συμπεριφορά στο θύμα τους.
Το άτομο που υπόκειται σε εκφοβισμό υποφέρει από συστηματικό στιγματισμό και διάφορα είδη αδικίας. Επιπλέον, υπομένει συνεχείς επιθέσεις ενάντια στα δικαιώματα που έχει ως ανθρώπινο ον. Επιπρόσθετα, ο Leymann υπογραμμίζει ότι ακόμα και η σωματική βία είναι συχνή και μπορεί να πάρει τη μορφή σπρωξιμάτων, χτυπημάτων, εμφανών «ατυχημάτων», και στη περίπτωση των γυναικών, διαφορετικών μορφών σεξουαλικής επιθετικότητας.
Ο αντίκτυπος, λοιπόν, αυτών των φαινομένων είναι τεράστιος και οι συνέπειες της εργασιακής παρενόχλησης μπορούν να διαρκέσουν για χρόνια.
Καρδιαγγειακές ασθένειες
Σύμφωνα με μία έρευνα1 από το πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, η παρατεταμένη παρενόχληση αυξάνει το κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακής νόσου κατά 60%. Στη πραγματικότητα, οι καρδιακές προσβολές είναι, δυστυχώς, συχνές μεταξύ των ανθρώπων που παραμένουν σιωπηλοί σχετικά τις δοκιμασίες που περνούν. Το τραγικό γεγονός είναι ότι συχνά είναι υπερβολικά φοβισμένοι για να τα αναφέρουν.
via psychologynow
